Krzysztof Graczyk

     Krzysztof w wieku 15 lat, na przełomie 2004 i 2005 roku, doznał rozległego lewostronnego, niedokrwiennego udaru mózgu. Życie uratowała mu operacja trepanacji czaszki, następnie przeszedł wielomiesięczną rehabilitację szpitalną w Warszawie. Po niej od maja 2005 r. poddawany był intensywnej rehabilitacji w kilku specjalistycznych ośrodkach w Krakowie.

     Przed udarem Krzyś był zdolnym, wysportowanym chłopcem. Choroba gwałtownie zmieniła jego życie. Przez wiele lat z uporem walczył o to, żeby odzyskać maksymalnie wiele z utraconych funkcji. W dużym stopniu to się udało, chociaż jego sprawność ruchowa pozostaje odległa od sprawności zdrowego człowieka. Prawostronne porażenie pozostawiło ślady w zakresie ruchomości obu kończyn i całości mechanizmu ruchowego. Podobnie jest z możliwościami werbalnej komunikacji. Krzyś mówi i rozumie, ale nie bez trudności. Czyta krótkie komunikaty.

     Przez wiele lat jego rehabilitacja była wspierana przez przyjaciół i znajomych (m. in. dwie aukcje dzieł sztuki, zorganizowane przez znanego krakowskiego marszanda Andrzeja Starmacha), część pieniędzy pochodziła z odpisów podatkowych (tzw. 1 procent), a wydatkowaniem środków finansowych zarządzała Fundacja Anny Dymnej „Mimo Wszystko”.

     Po 14 latach te środki zostały wyczerpane. Krzysztofa, ani jego rodziny, nie stać na stałe finansowanie rehabilitacji w wymiarze, jaki wynika z zaleceń specjalistów.  

     Doświadczenia codziennego zmagania z chorobą oraz wsparcie jakie sam otrzymywał sprawiły, że w 2013 r.  wraz z przyjaciółmi założył Stowarzyszenie „Krzysiek Pomaga Pomagać”. Stowarzyszenie raz do roku organizuje akcję pomocową dla jednej wybranej osoby (http://krzysiekpomaga.org/, https://www.facebook.com/krzysiekpomaga/). Większość z osób, którym do tej pory pomogło Stowarzyszenie, to rówieśnicy Krzysztofa, niekiedy jego koledzy.

     Krzysztof każdego dnia przekracza różne bariery funkcjonalne i społeczne, żeby pokazać innym, że niepełnosprawność można pokonać. Jednak obecnie, aby nadal mógł aktywnie uczestniczyć w życiu i wspierać innych potrzebujących, sam potrzebuje środków na dalszą stałą rehabilitację (terapię funkcjonalną, logopedyczną i neuropsychologiczną).