Nasi Podopieczni

Jakub Dźwigaj

Jestem taka przerażona a zarazem szczęśliwa skomplikowane uczucie. Będę mamą najlepszą jaką tylko mogę być jesteś cząstka mnie Twoje maleńkie serduszko bije pod moim sercem już tak bardzo Cię kocham.

Z czasem wszelkie obawy przerodziły się w bezgraniczne szczęście, które szybko prysło…

19 lutego o godzinie 21,30 urodził się nasz syn poród trwał długo ale przebieg bez komplikacji ale zaraz po urodzeniu Jakuba zabieliło się w sali od fartuchów lekarzy którzy szeptali z niepokojem między sobą „pokazać, nie pokazać” serce mi zamarło a łzy spłynęły po policzkach

– mamy go zabrać. powiedziała cicho położna głaszcząc mnie po głowie i ocierając łzy które rozmazywały mi obraz.

-nie! proszę mi go dać przecież to moje dziecko, przytuliłam go jak tylko mogłam, Kocham Cię jesteś moim małym szczęściem łzy dalej płynęły nie mogłam ich pohamować dlaczego przytrafiło się to akurat nam! Dlaczego tak mała istotka czemu on jest winny za co zostaliśmy tak pokarani.

łzy strachu ulgi szczęścia mieszały się ze sobą w moim sercu narodziła się czułość tulę do serca moje maleństwo głaszczę maleńki nosek który ledwo łapie pierwsze powietrze patrzę na swoje nowo narodzone dziecko które wykrzywia buźkę od pierwszego płaczu zazwyczaj matka w takiej chwili ogląda nóżki rączki liczy paluszki ja nie miałam czego liczyć…

czy istnieje jakaś pigułka jakaś tajemnicza mikstura która przywróci dłoń mojemu dziecku. Będę Cie kochać i pozwalać poznawać Ci świat radować sie odnosić sukcesy i popełniać błędy poznać smak porażki tylko wtedy wyrośniesz na szczęśliwego i spełnionego człowieka…

pomóż Jakubkowi osiągnąć pełną sprawność każdy grosz jest na wagę złota.